Adeta beni başka bir insan yapacak yeni hayatıma başlamama sebep olan o aydınlatıcı uyanıştan sonra zihnimde Tuğçe ismi ile son zamanlarda hiç uyumadığım kadar huzurlu bir uykunun kollarına bırakmıştım kendimi. Ne kadar uyanık kaldım, neler düşündüm ve neler hissettim bugün anımsayamıyorum.

Ta liseden, genç kızlığımda kazandığım o gün ve hem de bugün tek gerçek dostum, kardeşim Tuğçe. O geceye kadar yaşadığım çalkantılı dönem sırasında defalarca telefonla konuştuğum ancak yeni bir şehir, yeni bir hayat fikri aklıma düştükten sonra hiç hatırıma gelmeyen güzel arkadaşım… Zihnimin içinde bulunduğu karışık, sisli düşünceler içerisinde bilincimle beceremediğim kurtuluşumu, huzursuz bir uykuda bilinç altım bulup çıkarmıştı. Kendimde olmadığım bir anda bilinç altım olaya el atmış ve sanki “Heey! Ne düşünüp duruyorsun işte sana çözümün!” der gibi çıkarıp atmıştı önüme.

Tuğçe evlendikten sonra genç kızlığımızın geçtiği İstanbul’u, ailesini ve beni geride bırakarak Bursa’ya taşınmıştı. Yeni bir şehre taşınacaksam ve yeni bir hayata başlayacaksam bugüne kadar biriktirdiğim ve acınası halde çok da fazla biriktiremediğimi fark ettiğim avantajlarımı kullanmam gerekiyordu. Bildik, güvendik, bir dostun desteği ise bu değişiklikte en çok ihtiyaç duyacağım şey olacaktı. Evet! Uyanıp da sakin kafayla düşündükçe her saniye daha doğru, daha anlamlı görünüyordu bu fikir… Öyleyse oyalanmanın bunu bir saniye daha geciktirmenin bir gereği de yoktu.

Telefonuma uzandım, rehberimden Tuğçe’yi bulup Ara tuşuna bastım. Sonuna kadar çaldırdığım telefona cevap alamamıştım fakat bunun kararlılığım konusunda en küçük tereddüt yaratmadığını hayretle fark ettim. Kendime olan güvenin ilk olumsuzlukla kırılmadığını görmenin mutluluğu ile salakça sırıtırken telefonum çalmaya başladığı an açtım telefonu:

T: Kuzum?! Telefon koltuğun arasına sıkışmış ben bulana kadar kapandı.

N: Sorun değil tatlım nasılsın?

T: Ben iyiyim esas sen nasılsın? Nasıl oldun? Aklım sende kalı…

N: Bursa’ya taşınmaya karar verdim.

T: Ney ney ney???

N: Bursa’ya, yanına taşınıyorum. Yeni bir hayata başl…

Çığlıklar, kahkahalar, küfürler… Tuğçe’lerde kalacağım kati bir şekilde bildirildi. Bana verecekleri odanın detayları konuşuldu. Beraber yapacağımız yürüyüşler, içeceğimiz kahveler, yapacağımız kekler… Çıkacağımız alışverişler… Gerçek hayatın griliğine, gerçekliğine dair tek kelime konuşmadık… Hayalimi anında sahiplendi ve benimle paylaşmaya başlamıştı.

Telefonu kapadıktan sonra aptalca bir mutlulukla küçük bir valiz hazırladım kendime. 5-10 parça kıyafet, makyaj malzemelerim, diş fırçam, bir kaç kişisel eşya, 2-3 çift ayakkabı ve iç çamaşırlarım. 2 saat sonra otogarda, beni Bursa’ya götürecek otobüsün yanında valizimi muavine teslim ederken elimdeki bilete bakıyordum.

İyi de Can ne diyecek bu işe?