Pandemi dönemi başlayana kadar üniversite hayatım rezil ilerliyordu. Okulu bırakma aşamasına kadar gelmiştim. Pandemi dönemi başladıktan sonra dersleri toparlayarak okulun uzamasını 1 yıla kadar çekmiştim. Bu süreçte hayatımıza yeni birisi katılmıştı. Okula yeni gelen kadın öğretim üyesi… sarı saçları olan yüzü bembeyaz bir kadındı ve yaşı neredeyse bizimle aynıydı. Okula pandemi döneminde geldiğinden dolayı kendisini yalnızca video derslerde görme şansımız oluyordu. Yaşlarımız aynı olduğundan dolayı herkes hocam şeklinde hitap etmekten geri duruyordu ve kadına karşı önyargılı davranıyorlardı. Bu sebeple hocayla kimse iletişime geçmemişti,fakülteler açılana kadar kim olduğunu kimse bilmiyordu. Neyse ki Pandemi döneminin etkisinin azalmasıyla birlikte artık fakülteye gitme zamanı gelmişti. Güz döneminin başlamasıyla birlikte tekrar pandemi öncesi ortamı sağlamış akademik hayatımıza devam ediyorduk. Dönemin ilk haftası öğrencilerin alışkanlık haline getirdiği derse gelmeme olayına hocalar da ayak uydurmuştu ve ilk hafta bu şekilde geçmişti. İkinci haftaya başladığımızda yeni hocamız hala ortada yoktu. Hocalar derslere asistansız geliyor bu yüzden kadını göremiyorduk. Ders aralarında kantine gidiyor bir şeyler içiyorduk fakat orada da kendisine denk gelemiyorduk ya da kendisini gerçek hayatta görmediğimizden fiziki özelliklerini bilmiyorduk. Bir süre bu şekilde ilerledikten sonra X dersin hocasının hasta olduğunu ve okula gelemeyeceğini öğrendik. Sevinçle toparlanıp cafeye geçecekken kapı açıldı ve içeriye 1.60 boylarında sarı saçlı göğüsleri çok büyük olmayan bir kadın girdi. Sanırım merakla beklediğimiz yeni öğretim üyemiz buydu. Kimseyle konuşmadan masaya çantasını bıraktı, yoklama kağıdını boş sıraya bırakarak ders anlatmaya başladı. Bütün sınıf bu ego karşısında bozuldu fakat bozulmanın bir anlamı olmadığı için herkes amfide oturma pozisyonuna geçti.